اضطراب در کودکان یکی از شایع ترین نگرانی های سلامت روان برای کودکان و بزرگسالان است که بیش از 20 درصد از کودکان و نوجوانان را در طول عمر تحت تاثیر قرار می دهد.
اضطراب طبیعی است. هر کسی هر از گاهی اضطراب را تجربه می کند. ما را نسبت به تهدیدات آگاه می کند، ما را از خطر محافظت می کند و به ما کمک می کند تا به اهداف مهم برسیم.
اضطراب خطرناک نیست. اگر چه اضطراب احساس ناراحتی می کند، موقتی است و در نهایت کاهش می یابد. احساساتی که در یک موقعیت مضطرب تجربه می کنیم، برای هشدار و فعال کردن ما طراحی شده اند. آنها طبیعی هستند و بخشی از مکانیسم واکنش طبیعی بدن ما هستند. بدن ما به قدری باهوش است که بداند چه زمانی باید “آرامش” و چه زمانی “آرام” شود.
اضطراب می تواند به یک مشکل تبدیل شود. دوزهای کوچک اضطراب در شرایط خاص مفید است. با این حال، هنگامی که کودک شما بیشتر اوقات نگران است، از فعالیت های سرگرم کننده اجتناب می کند، یا به دلیل ترس یا نگرانی از رفتن به مدرسه امتناع می کند، اضطراب به یک مشکل تبدیل شده است. به اضطراب مانند مه فکر کنید: اگر همه چیز را بپوشاند، دید آن را سخت کند، شما را از انجام کارهایی که معمولا انجام می دهید باز دارد، و به طور کلی مانع ایجاد می شود، احتمالاً به یک مشکل تبدیل شده است.
کودکان و نوجوانان مضطرب اغلب ساکت و آرام هستند و بنابراین اغلب مورد توجه والدین، معلمان و مربیان خود قرار نمی گیرند. از طرف دیگر، دیگران می توانند مخرب باشند و رفتار کنند و به آنها برچسب اختلال کمبود توجه یا بچه “بد” بودن داده شود. هر دو سناریو منجر به شکست جوانان از دریافت کمکی می شود که به شدت به آن نیاز دارند. متأسفانه، اضطراب درمان نشده می تواند منجر به افسردگی، فرصت های از دست رفته در شغل و روابط، افزایش مصرف مواد و کاهش کیفیت زندگی شود.
والدین اغلب می گویند که از سنین بسیار پایین می دانستند که چیز متفاوتی در مورد فرزندشان وجود دارد، اما بلافاصله آن را به عنوان یک مشکل اضطراب تشخیص نمی دادند. برخی منتظر ماندند تا فرزندشان بزرگ تر شود و هرگز انتظار نداشتند فرزندشان در طول زمان ناتوان تر شود. سایر والدین رفتارهای مضطرب را عادی می‌دانستند، زیرا آنها نیز به روشی مشابه رفتار می‌کردند. در نتیجه، والدین کودکان و نوجوانان مضطرب اغلب در مورد اینکه چه کاری باید انجام دهند سردرگم می شوند، و همچنین ناامید و غرق می شوند.
اضطراب در کودکان
در اینجا، استراتژی‌ها و ابزارهای عملی برای کمک به مدیریت اضطراب فرزندتان پیدا خواهید کرد، خواه کودک شما به تازگی علائمی را نشان می‌دهد یا به اختلال اضطراب مبتلا شده است. اولین قدم این است که درباره اضطراب بیشتر بدانید ، چگونه به نظر می رسد، چگونه کار می کند و چگونه تشخیص دهید که آیا مشکل ساز است یا خیر. اگر کودک شما مبتلا به اختلال اضطراب تشخیص داده شده است، ممکن است ترجیح دهید مستقیماً به منوی اختلال بروید و روی اختلال مربوطه کلیک کنید.
والدین نقش اساسی در کمک به کودک یا نوجوان خود برای مدیریت اضطراب دارند. وقتی مهارت‌های مقابله و رفتار شجاعانه پاداش داده می‌شود و در خانه تمرین می‌شود، کودکان و نوجوانان می‌توانند یاد بگیرند که با ترس‌های خود روبرو شوند، ریسک‌های معقول کنند و در نهایت اعتماد به نفس پیدا کنند.
آیا کودک من اختلال اضطرابی دارد؟
اضطراب در برخی مواقع مفید است. اما شما، والدین یا مراقب، چگونه می‌دانید که چه زمانی علائم اضطرابی که در فرزندتان مشاهده می‌کنید ممکن است به اندازه‌ای قابل توجه باشد که واجد شرایط یک اختلال اضطرابی باشد؟ قرار ملاقات با پزشک خانواده یا یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده اولین قدم خوب است. با این حال، در آماده‌سازی برای آن بازدید، یا تصمیم‌گیری در مورد نیاز به ویزیت، می‌تواند به درک آنچه متخصصان در تشخیص اختلال اضطراب به دنبال آن هستند کمک کند.
در مرحله بعد، متخصصان اضطراب تشخیص داده‌اند که وقتی کودک اضطراب را بیشتر (مثلاً در بیشتر روزها و ماه‌ها در یک زمان) و شدیدتر از سایر کودکان هم سن تجربه می‌کند، به احتمال زیاد کودک دارای اختلال اضطرابی است. در نهایت، آن دسته از کودکانی که فهرست مشخصی از علائم اضطراب را تجربه می‌کنند، به طور مکرر و شدیدتر از همسالان، احتمال بیشتری دارد که اختلالات قابل توجهی را در زندگی خود تجربه کنند. این اختلال می تواند او را از مشارکت در انواع تجربیات معمول دوران کودکی منصرف کند یا حتی او را از شرکت در انواع تجربیات معمول دوران کودکی منع کند:
معمولاً کودکان و نوجوانان علائم اضطرابی بیش از یک اختلال اضطرابی را تجربه می کنند.
کلمات مرتبط :
