پرخاشگری در کودکان بخش عادی و طبیعی رشد آنهاست. با این حال، پرخاشگری بیش از حد یا مداوم می تواند مشکل ساز باشد و ممکن است نیاز به مداخله داشته باشد.
پرخاشگری در کودکان انواع مختلفی دارد که شامل پرخاشگری فیزیکی، پرخاشگری کلامی و پرخاشگری رابطه ای می شود.
پرخاشگری فیزیکی شامل اعمال فیزیکی مانند کتک زدن، لگد زدن یا گاز گرفتن است، در حالی که پرخاشگری کلامی شامل توهین، تهدید و ناسزا گفتن است. پرخاشگری رابطه‌ای شامل اعمالی است که به روابط آسیب می‌رساند، مانند طرد کردن دیگران، انتشار شایعات، یا استفاده از رسانه های اجتماعی برای قلدری.
عوامل متعددی از جمله استعداد ژنتیکی، عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض خشونت و عوامل اجتماعی شدن مانند شیوه های انضباط والدین می تواند در پرخاشگری در کودکان نقش داشته باشد.
والدین و مراقبان می توانند با تعیین انتظارات روشن از رفتار، آموزش مهارت های اجتماعی، ارائه تقویت مثبت برای رفتار مناسب و الگوبرداری از رفتار غیر پرخاشگرانه، به کاهش پرخاشگری در کودکان کمک کنند. علاوه بر این، اگر پرخاشگری شدید یا مداوم باشد، ممکن است به دنبال کمک حرفه ای از یک متخصص روانشناسی کودک و نوجوان باشید.
پرخاشگری در کودکان گاهی اوقات می تواند نشانه ای از یک موضوع اساسی مانند اضطراب، افسردگی یا ضربه باشد. توجه به تغییرات رفتاری یا علائم دیگری که ممکن است وجود داشته باشد بسیار مهم است و در صورت نیاز از متخصص کمک بگیرید.
مهم است که بین پرخاشگری عادی و بیش از حد در کودکان تمایز قائل شویم. برخی از سطوح پرخاشگری از نظر رشد مناسب است، به خصوص در کودکان خردسالی که هنوز در حال یادگیری تنظیم احساسات و تکانه های خود هستند. با این حال، اگر پرخاشگری باعث آسیب به دیگران یا اختلال در عملکرد روزانه کودک شود، ممکن است باعث نگرانی شود.
اعمال تنبیهی یا انضباطی خشن ممکن است در واقع پرخاشگری را در کودکان افزایش دهد. در عوض، والدین و مراقبان می‌توانند از تقویت مثبت استفاده کنند و مهارت‌های حل مسئله و حل تعارض را آموزش دهند تا به کودکان کمک کنند تا کنترل احساسات و رفتارهای خود را یاد بگیرند.
دلایل پرخاشگری کودکان
دلایل مختلفی وجود دارد که کودکان ممکن است رفتار پرخاشگرانه از خود نشان دهند. در اینجا برخی از عوامل رایجی که می تواند در بروز پرخاشگری در کودکان نقش داشته باشد آورده شده است:
ژنتیک: برخی از کودکان ممکن است استعداد ژنتیکی برای پرخاشگری داشته باشند. تحقیقات نشان داده است که برخی از نشانگرهای ژنتیکی ممکن است با رفتار پرخاشگرانه مرتبط باشند.
محیط: کودکانی که در محیط‌های خشونت‌آمیز یا ناپایدار بزرگ می‌شوند، ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان دهند. این شامل قرار گرفتن در معرض خشونت خانگی، آزار جسمی یا عاطفی و بی توجهی است.
عوامل رشد: کودکان خردسالی که هنوز در حال یادگیری تنظیم هیجانات و تکانه های خود هستند، ممکن است در حین یادگیری رفتار پرخاشگرانه در محیط اجتماعی خود رفتار کنند.
یادگیری از دیگران: کودکان ممکن است رفتار پرخاشگرانه را از والدین، همسالان یا رسانه ها بیاموزند. اگر کودکی رفتار پرخاشگرانه اطرافیان خود را مشاهده کند، ممکن است رفتارهای مشابهی را اتخاذ کند.
اجتماعی شدن: کودکانی که در معرض اعمال انضباطی خشن یا تنبیهی قرار می‌گیرند، ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان دهند. در مقابل، کودکانی که مهارت های حل مسئله و حل تعارض را آموزش می بینند، ممکن است برای مدیریت احساسات و رفتار خود مجهزتر باشند.
مسائل مربوط به سلامت روان: برخی از شرایط سلامت روان، مانند ADHD، اختلال سلوک و اختلال نافرمانی مقابله ای، ممکن است با رفتار پرخاشگرانه در کودکان مرتبط باشد.
توجه به این نکته ضروری است که پرخاشگری در کودکان اغلب نتیجه ترکیبی از عوامل است. پرداختن به علل زمینه‌ای رفتار و ارائه مداخلات مناسب می‌تواند به کاهش احتمال رفتار پرخاشگرانه در آینده کمک کند.
مراجعه به روانشناس برای پرخاشگری در کودکان
اگر کودکی رفتار پرخاشگرانه مداوم یا شدیدی از خود نشان می‌دهد، مشورت با یک روانشناس یا سایر متخصصان سلامت روان که در کار با کودکان تخصص دارند، ممکن است مفید باشد. یک روانشناس می تواند به شناسایی علل زمینه ای پرخاشگری و ایجاد یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای خاص کودک کمک کند.
در طول یک ارزیابی، یک روانشناس ممکن است با کودک و مراقبانش مصاحبه کند، کودک را در محیط های مختلف مشاهده کند، و ارزیابی های استانداردی را برای ارزیابی رفتار کودک انجام دهد.
بر اساس ارزیابی، روانشناس ممکن است مداخلات مختلفی مانند درمان فردی، خانواده درمانی، آموزش والدین یا آموزش مهارت های اجتماعی را توصیه کند. آنها همچنین ممکن است با متخصصان دیگر، مانند پزشکان اطفال یا معلمان، همکاری کنند تا از یک رویکرد جامع برای درمان اطمینان حاصل کنند.
روشهای درمان پرخاشگری در کودکان
بازی درمانی، درمان شناختی-رفتاری یا خانواده درمانی ممکن است در کمک به کودکان در یادگیری روش های مثبت تری برای مقابله با احساسات خود موثر باشد.
سایر راهکارهای درمان و مدیریت پرخاشگری در کودکان عبارتند از :
محرک ها را شناسایی کنید: شناسایی محرک هایی که باعث پرخاشگری کودک می شوند ضروری است. این ممکن است شامل ناامیدی، گرسنگی، خستگی یا یک موقعیت یا شخص خاص باشد. هنگامی که محرک ها شناسایی شدند، می توان اقداماتی را برای اجتناب یا مدیریت آنها انجام داد.
آموزش مهارت های مقابله ای: کودکانی که با پرخاشگری دست و پنجه نرم می کنند ممکن است ندانند چگونه با احساسات قوی کنار بیایند. آموزش مهارت های مقابله ای مانند تنفس عمیق، شمردن تا ده، یا راه رفتن می تواند به کودکان کمک کند تا احساسات خود را به طور موثرتری مدیریت کنند.
تقویت مثبت: تقویت مثبت می تواند به کودکان در یادگیری رفتار مناسب کمک کند. تمجید از کودکان برای رفتار مثبت و پاداش دادن به آنها برای رفتار خوب می تواند آنها را تشویق به ادامه این رفتار کند.
پیامدهای مداوم: ایجاد پیامدهای ثابت برای رفتار پرخاشگرانه مهم است. این ممکن است شامل مهلت زمانی یا از دست دادن امتیازات باشد. ثبات برای کمک به کودکان برای درک عواقب اعمالشان کلیدی است.
دارو: در برخی موارد، ممکن است دارو برای کمک به کودکان برای مدیریت پرخاشگری تجویز شود. این معمولاً برای مواردی که پرخاشگری شدید است و سایر درمان ها مؤثر نبوده اند، اختصاص دارد.
مقالات مرتبط :
