اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک وضعیت پیچیده رشدی است که شامل چالش های مداوم در تعامل اجتماعی ، گفتار و ارتباطات غیرکلامی و رفتارهای محدود و تکراری است. اثرات ASD و شدت علائم در افراد مختلف ، متفاوت است.
ASD معمولاً برای اولین بار در دوران کودکی قابل شناسایی است ، علائم معمولا در 2-3 سالگی تشخیص داده می شود ، اما برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم به دلیل خفیف بودن این اختلال تا سنین مدرسه شناسایی نمی شوند.
بر اساس آمارها، از هر 59 کودک یک نفر مبتلا به اوتیسم است. این اختلال در پسران سه تا چهار برابر دختران شایع تر است و بسیاری از دختران مبتلا به ASD در مقایسه با پسران علائم کمتری دارند.
اگرچه این اختلال شایع درمان قطعی ندارد اما با توانبخشی مناسب و برخی راهکارها می تواند به بهبود کیفیت زندگی در مبتلایان کمک کند.
اوتیسم در افراد مختلف از نظر شدت و ترکیب علائم متفاوت است. طیف وسیعی از توانایی ها و ویژگی های کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم وجود دارد، علائم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و اغلب در طول زمان تغییر می کند.
ویژگی های اختلال طیف اوتیسم به دو دسته تقسیم می شوند :
تعاملات اجتماعی و مشکلات ارتباطی: شامل مشکل در برقراری ارتباط با همسالان و سایر افراد ، عدم تمایل برای به اشتراک گذاری علایق یا احساسات ، چالش هایی در درک یا پاسخ به نشانه های اجتماعی مانند تماس چشمی و حالات صورت ، نقص در ایجاد ، حفظ و درک روابط (مشکل در دوست یابی) و …
الگوهای محدود و تکراری رفتارها ، علایق یا فعالیتها: دست زدن بدون دلیل ، چرخیدن دور خود و به دور منزل به مدت طولانی ، بازی با اسباب بازی ها به شیوه ای غیر معمول چرخاندن اجسام) ، صحبت کردن به شیوه ی غیر طبیعی ، عدم سازگاری با شرایط جدید ، نشان دادن علاقه شدید به فعالیتهایی که برای کودکانی با سن مشابه غیر معمول است ، عدم حساسیت یا حساسیت بیش از حد به صدا ، درد ، بو ، لمس و … ، بی توجهی به صدا زدن اسم خود و …
همچنین ، در حالی که بسیاری از مبتلایان به اوتیسم دارای هوش عادی هستند ، بسیاری دیگر از افراد دارای تاخیرهای فکری خفیف یا قابل توجهی هستند. علاوه بر این ، افراد مبتلا به ASD در معرض خطر بیشتری برای برخی اختلالات مانند مشکلات خواب ، تشنج و بیماری های روانی هستند.
تشخیص اوتیسم
تشخیص و درمان زودهنگام برای کاهش علائم اوتیسم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این اختلال و خانواده های آنها مهم است.
هیچ آزمایش پزشکی خاصی برای اوتیسم وجود ندارد. این اختلال معمولا بر اساس مشاهده نحوه صحبت کردن و عملکرد کودک در مقایسه با سایر کودکان هم سن ، تشخیص داده می شود.
متخصصان معمولاً با صحبت با کودک و پرسیدن سوالات از والدین و سایر اعضای خانواده ، این اختلال را تشخیص می دهند.
اگر این نگرانی شدید وجود دارد که فرزند شما علائم احتمالی اوتیسم را نشان می دهد ، باید ارزیابی تشخیصی انجام شود. این به طور معمول شامل مصاحبه و آزمایش مبتنی بر بازی با فرزند شما توسط روانشناس ، متخصص اطفال و روانپزشک کودک دیگر است.
متخصصان به وضوح نمی دانند چه چیزی باعث اختلال طیف اوتیسم می شود. عوامل متعددی احتمالاً در اوتیسم دخیل هستند ، از جمله ژن هایی که کودک با آنها متولد می شود یا عوامل محیطی. اگر یکی از اعضای خانواده اوتیسم وجود داشته باشد ، کودک در معرض خطر بیشتری از اوتیسم قرار دارد. تحقیقات نشان داده است که این امر به دلیل والدین نادرست ایجاد نمی شود و همچنین ناشی از واکسن نیست.
علائم خطر که می توانند ناشن دهنده بروز اوتیسم باشند عبارتند از :
- عدم پاسخ به نام خود در سن 12 ماهگی
- عدم اشاره به اشیا برای نشان دادن علاقه تا 14 ماهگی
- عدم انجام بازی های “تظاهرگونه” تا 18 ماهگی
- اجتناب از تماس چشمی یا ترجیح دادن به تنهایی
- ناراحت شدن از تغییرات جزئی
- دستان خود را بطور مکرر تکان می دهند ، بدنشان را تکان می دهند یا به صورت دایره ای می چرخند
- جیغ زدن و عدم تحمل محیط های پرسر و صدا
- عدم تمایل به در آغوش گرفته شدن
روش های درمان
مطالعات نشان داده است که علائم با تشخیص و درمان زودهنگام بهبود می یابد. هیچ درمان قطعی برای این اختلال وجود ندارد.
درمان می تواند شامل جلسات آموزشی مهارت افزایی و آموزش مفاهیم اولیه رفتاری برای کودک باشد.
درمان همچنین ممکن است شامل آموزش و حمایت ویژه برای والدین ، گفتاردرمانی ، کاردرمانی ، آموزش مهارت های اجتماعی و روان درمانی باشد.
همچنین ، برخی از کودکان و بزرگسالان مبتلا به ASD انواع دیگری از مشکلات روانی را در مرحله ای از زندگی خود دارند ، مانند اضطراب ، ADHD ، رفتارهای مخرب یا افسردگی. این مشکلات را می توان با درمان یا دارو درمان کرد.
برای کمک به دانش آموزان مبتلا به این اختلال ، علاوه بر درمان ، می توان کلاس های آموزشی معمولی و ویژه را در نظر گرفت.
کلمات مرتبط :
