اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) یک اختلال سلامت روانی است که با احساس بزرگی بیش از حد، نیاز عمیق به تحسین و عدم همدلی با دیگران مشخص می شود. افراد مبتلا به NPD اغلب بر این باورند که نسبت به دیگران برتری دارند و ممکن است احساس اغراق آمیزی از استحقاق داشته باشند. آنها همچنین ممکن است احساس استحقاق رفتار ویژه داشته باشند و ممکن است در صورت برآورده نشدن انتظاراتشان عصبانی یا ناراحت شوند.
NPD می تواند باعث ناراحتی و اختلال قابل توجه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه ها شود. توجه به این نکته مهم است که داشتن یک حس قوی اعتماد به نفس یا عزت نفس لزوماً به این معنی نیست که فردی اختلال شخصیت خودشیفته دارد. تشخیص NPD نیاز به ارزیابی کامل توسط یک متخصص سلامت روان دارد.
درمان NPD معمولاً شامل روان درمانی، مانند درمان شناختی- رفتاری یا درمان روانکاوی است، که می تواند به افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته کمک کند تا روش های تفکر و رفتار واقع بینانه و سازگارتر را توسعه دهند. همچنین ممکن است از دارو برای درمان بیماری های روانی همزمان مانند افسردگی یا اضطراب که ممکن است در افراد مبتلا به NPD وجود داشته باشد استفاده شود.
علائم اختلال شخصیت خودشیفته
علائم اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما به طور کلی شامل موارد زیر است:
بزرگ نمایی: احساس اغراق آمیز خود بزرگ بینی و برتری نسبت به دیگران.
تخیلات قدرت، موفقیت و جذابیت: مشغولیت با خیالات موفقیت نامحدود، قدرت، درخشش، زیبایی یا عشق ایده آل.
نیاز به تحسین: نیاز شدید به توجه و تحسین دیگران.
احساس استحقاق: اعتقاد به اینکه آنها مستحق رفتار یا امتیازات ویژه هستند.
فقدان همدلی: عدم همدلی نسبت به احساسات و نیازهای دیگران.
استثمار دیگران: تمایل به استثمار دیگران برای منافع شخصی.
حسادت به دیگران: تمایل به حسادت به دیگران یا باور اینکه دیگران به آنها حسادت می کنند.
تکبر: نگرش متکبرانه نسبت به دیگران.
دلایل و عوامل خطر
علل دقیق اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) به طور کامل شناخته نشده است، اما مانند بسیاری دیگر از اختلالات سلامت روان، احتمالاً توسط ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود.
برخی از عوامل خطر احتمالی عبارتند از:
تجارب دوران کودکی: تجارب دوران کودکی، مانند زیاده روی در توجه از سوی والدین، به عنوان مثال، کودکی که مدام مورد تحسین قرار می گیرد و به او گفته می شود که او خاص است، ممکن است احساس بزرگی از خود داشته باشد.
عوامل فرهنگی: عوامل فرهنگی، مانند تأکید بر فردگرایی و موفقیت، ممکن است به افزایش لحتمال NPD کمک کنند.
ساختار و عملکرد مغز: برخی تحقیقات نشان می دهد که ممکن است تفاوت هایی در ساختار و عملکرد مغز در افراد مبتلا به NPD وجود داشته باشد، اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک کامل این موضوع مورد نیاز است.
درمان اختلال شخصیت خودشیفته
درمان اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) معمولاً شامل رولن درمانی، مانند درمان شناختی-رفتاری یا درمان روانکاوی است. هدف درمان این است که به افراد مبتلا به NPD کمک کند تا شیوه های تفکر و رفتار واقع بینانه و سازگارتر را توسعه دهند.
در درمان، افراد مبتلا به NPD ممکن است روی ایجاد همدلی با دیگران، بهبود توانایی آنها در تنظیم احساسات خود و یادگیری تشخیص و به چالش کشیدن الگوهای تفکر تحریف شده خود کار کنند. آنها همچنین ممکن است روی ایجاد اهداف واقعی تر و دست یافتنی تر کار کنند و یاد بگیرند که با انتقادات و شکست ها به روشی سالم تر کنار بیایند.
توجه به این نکته مهم است که افراد مبتلا به NPD ممکن است در برابر درمان مقاوم باشند، زیرا ممکن است رفتار خود را مشکل ساز نبینند. با این حال، با صبر و پشتکار، درمان می تواند در کمک به افراد مبتلا به NPD در پیشرفت به سمت روش های سازگارتر تفکر و رفتار موثر باشد.
در برخی موارد، ممکن است از دارو برای درمان بیماری‌های روانی همزمان مانند افسردگی یا اضطراب که ممکن است در افراد مبتلا به NPD وجود داشته باشد، استفاده شود.
شایان ذکر است که NPD یک اختلال پیچیده و چالش برانگیز برای درمان است و هیچ رویکرد یکسانی برای درمان وجود ندارد. تشخیص اختلال شخصبت نیاز به ارزیابی کامل توسط یک متخصص سلامت روان دارد و درمان باید متناسب با نیازها و شرایط خاص فرد باشد.
بیشتر بخوانید :
